“Hou een dagboek bij en je heft jezelf op.”

Ik heb altijd gedacht dat ik het een geweldige film vond, maar in een dagboekaantekening uit 1982 blijk ik nadat ik Blade Runner voor het eerst zag, er exact twee woorden voor over te hebben: ‘slechte film.’

Dit lazen we 5 maart jl op het blog Reddend Zwemmen van de schrijver Rob van Essen. Hij is verbaasd: waar is die versie van hemzelf gebleven die Blade Runner ooit alleen maar slecht vond? Als hij zijn dagboek niet had bewaard, was die spoorloos verdwenen, en dat niet eens met opzet, maar gewoon in vergetelheid geraakt. Van Essen vervolgt:

Het werpt wel een nieuw licht op de functie van dagboeken. Juist als je een dagboek bijhoudt, kom je erachter dat je niet dezelfde bent als vroeger, dat de fictieve versie van jezelf die je je nu, in het heden, herinnert je originele zelf heeft overschreven. Die fictieve versie is een hersenschim; en van je originele zelf zijn alleen wat dagboekaantekeningen overgebleven, je hebt geen idee meer waar hij is. Wie ben je dan nog?

Hou een dagboek bij en je heft jezelf op. Hou een dagboek bij en je bewijst dat degene die bestond niet meer bestaat, dat iemand zoals jij nooit heeft bestaan, en ook op dit moment waarschijnlijk niet bestaat. Het is de perfecte manier om de illusie van het zelf op te heffen; boeddhistische monniken die al zeventig jaar onafgebroken mediteren hebben al die tijd vergeefs naar dit stadium gestreefd. Had ze pen en papier gegeven.