Jonge moeder van twee jongetjes schrijft aan vriendin over haar 6-jarige oudste, die in een lastige fase is:
[…] Hij giechelt ook over meisjes. En dan krijgt hij vuurrode oren. Ze hebben allemaal vriendinnetjes op school – hij ook – en dat schijnt zowel opwindend als gênant te zijn. Ik hoorde hem K. vertellen dat meisjes altijd “speelden” (verbeeld je, hoe stom) en zij – jongens – altijd vochten! Hoe kon dat nou? K. zei uiteraard dat hij dat ook niet begreep maar dat dat nu eenmaal zo was. En dan begint hij nu te vragen over de ooievaar c.s. Ja, lach maar ellendeling! Ik had daar vroeger hele mooie ideeën over, zo klaar en eerlijk! maar de praktijk is ontzettend!!! En hij wil nog maar zo weinig weten n.b. Tegen de tijd dat ie meer wil weten ga ik met vacantie naar de Bahama’s! En K. is ook een rotzak! Vroeger zei hij altijd dat hij de jongens voor z’n rekening zou nemen maar hij smeert ‘m altijd als ‘t zover is. En jij denkt nu dat het komisch en lichtvoetig is maar ik tob er ‘s avonds over. Zoals je wel weet ben ik geweldig zwaartillend en ik wil het zo graag goed doen. Maar ik sta werkelijk met m’n handen in de lucht van ontzetting. Ze moeten goed en evenwichtig opgroeien maar ik ben zelf zo’n nitwit. Ze mogen mij nooit vervloeken zoals ik het mijn ouders gedaan heb. […] En had ik er nou maar een dochter bij voor steun, zodat ze later zou begrijpen! Maar ik durf gewoon niet aan een derde te beginnen; wordt weer een zoon natuurlijk. En zit ik straks met al die schoondochters wat ook zo moeilijk schijnt te zijn. Als ik nou aan je denk zie ik je lachen, o ja beken ‘t maar eerlijk. Jij kent je pappenheimer en dus weet je dat ‘t waar is wat ik schrijf en dat ik er ècht mee inzit maar jij denkt dat ‘t goed afloopt. […]
Datering 12 januari 1964. Uit de collectie van het Nederlands Dagboekarchief.
Vind ons op Facebook