Toch betekende het wel iets

Je eigen dagboeken onderbrengen in het Dagboekarchief — dat doe je niet zomaar en het laat je niet onverschillig. Mevrouw C. schreef ons wat het met haar deed. Met haar toestemming plaatsen we haar tekst op dit blog.

Schrijven als water in een woestijn, verdroogd voordat het iets kan betekenen. Zo heb ik ooit mijn dagboekschrijven omschreven. En toch betekende het wel iets. Dat drong tot mij door toen ik de afspraak maakte om mijn dagboeken af te staan aan het dagboekenarchief. Toen pas zag ik echt die stapel schriften als vrienden die met mij door de tijd heen waren gegaan. Ik ben nog meer van ze gaan houden. Ik heb ze allemaal gelezen. Ik las hoe een jonge vrouw zich ontwikkelt tot de wat oudere vrouw van nu. Ik las de vreugde, de opwinding. Maar ook las ik het verdriet, het verlangen, de verwarring. Ik heb mij verbaasd over de verschillende stijlen van schrijven. Soms ontroerde het schrijven, dan weer was er schaamte die plaats maakte voor een begrijpende glimlach. Na het lezen sloeg de twijfel toe: wilde ik ze echt afstaan. Mijn dagboeken, ze zijn wie ik ben geweest en wie ik ben geworden. Het dagboek die ik nu schrijf en de dagboeken die ik in de toekomst ga schrijven. Ze zijn wie ik ben in al mijn kwetsbaar zijn. Nee dat geef je niet uit handen. Ik heb vaak op het punt gestaan om de afspraak af te zeggen. Toch heb ik hem door laten gaan. Deels uit vertrouwen in wat mij was gezegd door het dagboekenarchief. Deels door een stukje ijdelheid met de hoop dat mijn dagboeken iets toevoegen aan de collectie. Een uniek stukje geschiedenis dat geschreven is uit eigen beleving, om op papier een stille getuige te vinden van mijn leven. En die stilte, die beleving, is gebleven als ik in mijn dagboek schrijf, al was ik er bang voor om dat kwijt te raken. Daar heeft het dagboekarchief geen invloed op, ook al weet ik dat ik de belofte heb gedaan om elk volgeschreven dagboek toe te vertrouwen aan het archief. Ach wat ik voel is niet wat ze op het archief voelen. Ik ben emotioneel gehecht en zij hebben een respectvolle benadering, dat gaat heel goed samen… Daarbij, ik heb ze niet afgestaan, zij hebben ze in beheer. Het dagboekarchief is voor mij de oase in de woestijn, daar verdroogt mijn water niet zo snel.