Toen ik in de trein terug stapte, liep ik om een reden die mezelf niet goed duidelijk was, de hele treinlengte door en hield eindelijk halt op een plaatsje dat me wel rustig leek. Wou me net installeren met een detective-story, toen er hardhandig in m’n arm geknepen werd: “Hallóóó zeg!!” Tot m’n grote verbazing bleek het Nienke te zijn, die schuin tegenover me zat. Maar was dát Nienke??? Die fijne, chique jongedame? Leuk gekapt, hooggehakte schoentjes, chic mantelpakje met een bloesje dat bijna koket was. Grappig dat ze zelf zich er even verlegen mee voelde. Toch staat het haar zo goed — het is Nienke op-en-top, al is de Nienke in spijkerbroek dan ook even echt.
Die Nienke vonden we gisteren in haar hol, waar ze ons te eten uitgenodigd had (“we” zijn Lucie en ik) om naar die Beatle-plaat te komen luisteren, waarom we haar zo geplaagd en uitgelachen hebben. Het werd ronduit een mieterse avond. Nienke dol van de plaat, zelf meeneuriënd, gekheid makend met Lucie, tussendoor even af en toe serieus. De spijkerbroek die ze nu droeg, was wel je-van-het: een mannenbroek met gulp en brede gordel en holster voor revolver en zak voor heupflacon. Compleet!
Uit dagboek van L. – collectie Nederlands Dagboekarchief (NDA)
Vind ons op Facebook