Jezelf erin of eruit praten (dagboekfragment, 25 november 1987)

25 november 1987
Op weg naar huis vanmiddag, van werk, voelde ik me tamelijk depressief. Ik zei tegen mezelf: “hè, wat voel ik me toch depressief.” Op dat moment stond ik in het postkantoor om wat geld op te nemen. […] Toen dacht ik dat ik misschien mezelf in ieder geval tot op zekere hoogte, erin of eruit kan praten — dwz de depressie.
Terug in de auto dacht ik aan de kop koffie en de makkelijke stoel die me stonden te wachten. “Na een uurtje zal ik me vast beter voelen.”
Nou, dat was ook zo, of laat ik liever zeggen is nog zo. Ik voel me nogal weinig enthousiast of energiek voor alles wat “leven” is, maar kan ook niet sterkere gevoelens opwekken met beelden van zelf-moord. […]
‘s Middags op school waren de kinderen ontzettend lawaaiig en ruw — er was helemaal op de gangen zo’n sfeer — Men klaagde ook erover hoe lastig die groepen vanmiddag waren — En ik dacht: hoe zou ik me redden als ik, zoals vanmiddag A., twee groepen had om op te passen – dwz dus klassen van een zieke collega. Ik dacht en denk dat ik het niet lang vol zou kunnen houden — Ik krijg koude rillingen bij het idee — En toch, tegelijkertijd, heb ik ergens een gevoel van “Ach, dat heb ik wel eerder gedaan, dat is niet on-doen-baar. Als het me werd opgedragen zou ik wel min of meer er iets van terecht brengen.”
Het belangrijke, geloof ik, is dat ik niet bang moet wezen. Ik moet beseffen dat ik best een heleboel kan. En wat ik ook dacht, bij het thuiskomen is “Is dit nou écht erger dan b.v. een hele dag in een drukke winkel werken?”

Eigenlijk heb ik het overgrote gedeelte v/d avond a/d telefoon doorgebracht. Ontzettend lang gekwekt met S.; wat minder met eerst mamma, toen K.
Nu voel ik me weer zeer opgewekt en vind het vreselijk slim & inzichtvol van mezelf om de overtuiging te hebben dat “good spirit” puur en alleen voortkomt uit een lichamelijke toestand. Misschien dat mijn kletsen a/d telefoon weer zekere “hormonen” op gang gekregen heeft — net zoals bijna op een slang trappen de adrenaline gaande krijgt — In ieder geval is het allemaal heel ingewikkeld & het heeft geen nut om boos te worden op jezelf omdat je melancholiek bent.

Uit dagboek van een vrouw, ca. 45 jaar. Collectie NDA.